Bakışları bir noktaya kilitlenmişti. oysa nereye baktığının farkında bile değildi..

Görüyor, duyuyor fakat algılamıyordu..

Elindeki telefon istem dışı düştü..

Ancak bir ses, bir görüntü, bir hareket onun dikkatini dağıtabilirdi, ve hiç beklemediği ses onu kendisine getirdi..

zilin sesi kulağında tekrar tekrar yankılanıyordu..

ayağa kalmak için davrandı fakat ilk hamlede başarılı olamadı, dizlerinin bağı çözülmüş olduğu yere yığılmıştı..

az öncekinden biraz daha fazla bir dirençle ayağa kalkmayı tekrar denedi..

Bacaklarını tam anlamıyla hissedemediği için sabit bir dengede duramıyordu yalpalayarak kapıya gitti..

kapıyı açtığında karşısındaki manzara onun bütün direncini yitirmesine sebep oldu... olduğu yere düşüp bayıldı...

-Çoraplarım nerede??

bir günde hemen bulsam dişim kıracağım dedi telaşlı bir sesle..

Karısı gülümsedi küçük bir çocuğa şefkat gösterir gibi..

-Hayatım her sabah bana istisnasız bu soruyu soruyorsun ve bende her zaman aynı cevabı veriyorum...

-Çoraplarını kıyafetlerinin yanına iliştirdim arayıp zaman kaybetme diye..

yorulmuyor musun her gün aynı telaşı yaşamaktan..

Canım, Hem sen beni bilmez misin.?

her şeyini düzenli bir şekilde hazırlar yatağın üzerine bırakırım..

ne yalan söyleyeyim bu şaşkın halinde çok tatlı oluyor..

Eşinin kendisine yaklaşımı çok hoşuna gitti bıyık altından gülümseyerek,

-Yaaa demek çok şaşkın oluyorum öylemi ? diyerek yanağından makas aldı..

Kapıdan çıkmak üzereydi ki..

Karısı seslendi.. gülümseyerek

-Alemsin sen yaa .. Yinemi Unuttun?

Eğilip çoraplarına baktı, renkleri aynıydı.. ayakkabıları ayağında, çantası elinde, saati kolundaydı.. cüzdanını yokladı.. oda yerindeydi aynı şaşkınlıkla Karısına baktı,

-yooo.. her şeyi almışım, unuttuğum bir şey yok.!

-Hıımm dedi bilgiç bir tavırla..

-Öylemi Demek unuttuğun bir şey yok.! peki dualarımız..??

Bu aralar kafası çok dalgındı dünya telaşı onu iyice unutkan yapmıştı, her evden çıktıklarında mutlaka şu duayı okurlardı..

"Bismillâh tevekkeltü alallâh. Lâ havle velâ kuvvete kuvvete illâ billâh."

"Allah'ın ismiyle (Allah'ın ismini söyleyerek) evimden çıkıyorum. Bütün işlerimde Allah'a dayandım. (O'na dayanıyor, O'na güveniyorum) Güç ve kuvvet ancak ve ancak Allah'ın yardımıyla olur."

Adam bir hışımla kapıyı açtı..

-Hayatım bu gün çok geç kaldım yarın okurum.. hem bir kere okumasak başımıza bir şey gelmez herhalde dedi ve çıktı..

bunları o kadar çok çabuk söyleyip çıkmıştı ki eşinin arkasında seslendiğini bile duymadı merdivenlerden inerken...

Kadın bir an ağlamaklı oldu, Eşinin dünyaya olan telaşı onu çok üzüyordu,

çoğu zaman namaz vakitlerinde hep bir mazeret bildirirdi.. yorgunluğundan yada vaktin darlığından namazını kazaya bırakırdı..

ama dünya hayatından hiç yorulmazdı..

mesela iş yerinde böyle bir talep olmadığı halde işlerini eve taşır evde bile çalışırdı.. çalışırken de gözü hiç bir şeyi görmezdi..

oysa karısı her gün onu bu duayla uğurladığında kalbi ferahlar eşinin Rabbine ilticasından dolayı korunduğunu bilir huzur içinde günlük işlerini yapardı..

Huzursuz biçimde kahvaltı sofrasını toplamaya başladı..

Aklı halen kocasındaydı bir yanı ona kızıyor bir yanı da onun için üzülüyordu..

Allah'a çok şükür başlarını sokacakları evi, birde arabaları vardı..

13 yıllık evliliklerinden çocukları da olmamıştı.. gelirleri onları çok iyi geçindiriyordu ama eşi hep daha fazla çalışıp daha çok kazanmak istiyordu..

bu dünyalık sevdası onun ahireti için çalışmasını engeller hale gelmişti...

Kadın dayanamadı kapıya gitti her zaman okudukları duayı okudu..

Rab'binden eşi için merhamet diledi..

-Allah'ım Sen onun kusuruna bakma onun kalbini ve içini Sen herkes den daha iyi bilirsin.. onu muhafaza et .. kötüden ve kötülükten..

kendine gelip toparlanması için sebepler yarat..

Senin Gücün ve Kuvvetin her şeye yeter...

İşleri bitmiş .. Kur'anı Kerimini eline almış Vakıa süresini okuyordu..

8.Ahiret mutluluğuna erenler var ya; ne mutlu kimselerdir!

9.Kötülüğe batanlara gelince; ne mutsuz kimselerdir.

10,11.(İman ve amelde) öne geçenler ise (Ahirette de) öne geçenlerdir. İşte onlar (Allah’a) yaklaştırılmış kimselerdir.

O anda telefon çaldı.. uzanıp telefonu aldı..

arayan eşiydi..

-Efendim Canım dedi..

karşındaki ses eşinin sesi değildi..gürültüler arasında adamın dediğini algılamaya çalıştı..

-Hanımefendi ben polis memuru Yılmaz Gürün,

bu telefonun sahibi neyiniz oluyor??

Kadın telaşlı bir sesle

-Eşim oluyor.. ne oldu Allah aşk'na söyleyin..!

-Eşiniz kaza geçirdi Hanımefendi..

-Yaşıyor mu? diye bir çığlık attı..

karşısındaki sesi hüzün bürüdü..

-Yaşıyor ama ayaklarını sıkıştığı yerden çıkaramadık..

sanırım ayaklarını kaybetti..

Olduğu yere yığıldı..Telefon elinden düştü..

Gözlerini açtığın da kocası başucunda korku içinde ona bakıyordu..

bir an bir kabus gördüğünü düşündü uyanmış olmalıydı, belkide uykusunda çığlık atmış eşi de onu uyandırmıştı..

kendini toparlamaya çalıştı..

zihni yavaş yavaş kendine geldikçe bir şeyler anımsadı..

en son kapıyı açmış eşini karşısında görünce bayılmıştı..

eşinde de bir tuhaflık vardı üstü başı yırtılmış yüzü gözü morarmıştı, anlam veremedi..

-ne oldu bana diye sordu..

adamda şaşkındı..

-vallahi bende anlamadım kapıyı açtın beni görünce bayıldın iyi misin sen?

-iyiyim iyiyim dedi kadın doğrulurken..

peki sana ne oldu böyle ? darmadağın olmuşsun..

eşinin kendisine geldiğini görünce rahatlayan adam bir iç geçirip kanepeye eşinin yanına oturdu..

-Hiç sorma Canım..

evden çıktıktan sonra iş yerine gittim..

tam arabayı park ettiğim sokaktan iş yerine yürürken, eli bıçaklı iki genç bana saldırdı cüzdanımı ve telefonumu aldılar biraz boğuştuk ama onlar iki kişi olunca ben dayak yiyen taraf oldum..

kafama vurduklarını hatırlıyorum gerisi yok.. kendime ancak ambulans ve siren sesiyle geldim.. sokağın başında bir kaza olmuş..

kontrolünü kaybeden bir kamyon iki genci ezmiş, birinin ayakları kamyonla girdiği dükkanın arasında kalmış, sanırım ayaklarını kurtaramamışlar..

O an onların yerinde ben olabilirdim diye düşündüm..

Belki o gençler tarafından soyulmasam o dakika ben orada olacaktım, sanki bir belaya maruz iken bir anda ufak bir şeyle kurtulmuş gibi hissettim kendimi..

Bir günlük duayı okumasak ne çıkar demiştim ya..!!

kaza ve belalar hayatın her anında var .. ve bizi koruyup gözetecek de sadece Mevla..

Bu gün o duayı okumamak ve ibadetlerimi geciktirip yapmamın ne kadar yanlış olduğunu öğrendim..

karısına döndü ve sevgiyle yüzünü avuçladı..

-Ne olur hayatım ben Rabbime karşı görevlerimi unutsam bile sen hatırlatmaktan asla vazgeçme...

Eşi ona hasretle sarıldı..

-Unutmam hayatım, sen unutsan bile ben hiç sıkılmadan usanmadan hatırlatırım..

Derin bir iç çekerek..

Duama İcabet eden Rabbim, Sana İnanıyor Sana Güveniyor Ve Ancak Senden Yardım Diliyoruz...

Sen Her şeye Kadirsin..